O siedzibach i wierzeniach Lygiów czyli Wandyliów

Jestem w trakcie czytania kilku książek Roberta Gravesa. I właśnie na jego sposób postanowiłem powiązać wszelkie dostępne mi informacje o śląskich Wandalach/Wandyliach oraz ich władzy i ich wierzeniach w formę apokryficznej relacji podróżnika rzymskiego, który pochodził z ludu Hariów. Oczywiście my dziś Wandyliów nazywamy Wandalami a Lygiów Lugiami. Mniejsza o to...  Poznajmy relację Albinusa Germanicusa, germańskiego tłumacza rzymskich kupców, którzy przez bramę w pasmach gór Lasu Hercyńskiego wędrowali ku Morzu Swebskiemu po estyjskie glæsum. Oczywiście podobieństwa do Germanii Tacyta, a nawet kroniki Thietmara z Merseburga nie są przypadkowe. Ukrywa się tu też wątek tolkienowski, związany z Earendelem. Tekst będę chciał rozwinąć. Może mi pomożecie?

«(...) Lygiowie w starożytnych pieśniach wychwalają boskiego przodka swych bliźniaczych dioskuryjskich wodzów. Głoszą, że Mannus, którego w pospolitej germańskiej mowie nazywają Mannaz, ojciec tych boskich ojców plemion, których Germanie znają pod imionami Ingwaz, Irmin i Askiz, miał jeszcze jednego syna - zwą go Wandilaz albo Auziwandilaz. On to, jakby Świetlisty Wędrowiec, jest panem dwóch aspektów boskiej Wenery, czyli Gwiazdy Porannej i Gwiazdy Wieczornej; jak Lucyfer i Vesper, jak grecki Phosphorus i Hersperus. 

Skarb z Grevensvænge z figurką dioskuryjskich Alków (?)

Wandilaz dał swojemu ludowi święte imię Wandyliów [łac. Vandili]. U Silingów, jednego ze szczepów wandalskich, zobaczyć można górę uczczoną z powodu swego ogromu, a na niej gaj, miejsce starożytnego kultu, któremu przewodzi kapłan w kobiecym stroju. Góra od zawsze nosi nazwę Siling, a przybysze z północy od niej wzięli nazwę Silingów. Kobiecy strój kapłana to znak, że żyjący tu od początków świata ludzie oddawali hołd świętej Matce Bogów. Na wzór długowłosych dziewiczych kapłanek wandylijscy naczelnicy noszą dziś długie włosy i nazwali siebie Asdingami, czyli Hazdingoz, co się wykłada Długowłosi.

Dziś bogami są tam - tłumacząc na pojęcia rzymskie - Kastor i Polluks. Taki jest ich charakter. Wandyliowie nazywają to miejsce Alha, co się wykłada - Święte. Nie ma tam ani posągów, ani śladu obcego ceremoniału - czczą jednak tych bogów jako braci i jako młodzieńców, dwa oblicza boskiego Auziwandilaza - Gwiazdy Porannej i Gwiazdy Wieczornej. Obrazem Gwiazdy, która zapowiada i żegna boskie Słońce jest w gaju Silingów para białych, nieskalanych żadną służącą człowiekowi pracą koni. Kapłan słucha ich przepowiedni i ostrzeżeń. Żywi się je na koszt publiczny w owym gaju. Zaprzężonym do świętego wozu koniom towarzyszy kapłan z jednym z rządzących na zmianę naczelników plemienia, wsłuchując się w ich parskanie i rżenie. A żadna wróżba nie jest od tej bardziej wiarygodna, nie tylko wśród ludu, lecz także wśród możnych i kapłanów. Ci bowiem uważają siebie za sługi bogów, konie - za ich powierników.

Tak też powstał związek Lygiów, podzielony na liczne plemiona. Jak mówią nazwa Lygiów pochodzi od germańskiego słowa leugian, które w ich mowie oznacza ślubem zaprzysięganie sojuszu. Sojusz ten zawarto w czasach Marobodusa, Czarnego Kruka, władcy Markomanów w czasach boskiego Augusta (...)»